شنیدم یکی عابــــــــد نیکنــــــام

که نـــــــزد خدا داشت، قدرومقــــــــام

چوفـــارغ زکارعبــــــادت شدی

ارادت بخلقــــش، زیادت شـــــــــــدی

شبی بود تنها در ایــــوان خویش

دو زانوی بنشسته برخوان خویــــــش

مؤدب چنان، کانـــدرانظار خلق

بدل راضی و، فــــــارغ از کار خلق

در آندم مریدی زدرســــر رسید

مقید بقیــــــد ادب، مـــــــــــــرد دید

بدوگفت، کای یار نیکو سـرشت

که هرگـــــــــز ندیدم تراخوی زشت

بتنهائیت رســـــــم آداب چیست؟

مؤدب چه بنشسته ای؟ کس که نیست

چنین پاسخش داد، آن مرد پیــــر

که ای پاکـــــدل ، یار روشن ضمیر

بخلوت، کس ارهمنفس نیستـــــم

مگرخود هم ای دوست، کس نیستم؟!

تو، خود را اگر محتــــرم داشتی

کســـانرا، همینـــگونه پنــــــــداشتی

بسا اهل تکریم، مردم کـُش است

ادب گربودجزء فطرت، خوش است

<<افشین فرشباف>>